Gospodarka łowiecka w zasięgu terytorialnym Nadleśnictwa Osie prowadzona jest w 5 obwodach łowieckich. Dla każdego obwodu łowieckiego nadleśnictwo zatwierdza roczne plany łowieckie. Dla Ośrodka Hodowli Zwierzyny Dąbrowa roczne plany łowieckie zatwierdza dyrektor Regionalnej Dyrekcji Lasów Państwowych w Toruniu.

Koniec zimy i początek wiosny to czas, w którym byki jelenia zrzucają poroże po to, aby  w kolejnym roku wyrosło na głowie nowe-bardziej okazałe. Wielkość i kształt poroża świadczy o wieku i sile samca, choć duży wpływ ma tu obfitość i jakość bazy pokarmowej. Jest ono wykorzystywane jako atrybut i oręż w walce o samice w okresie godów ( zwanych u jeleni rykowiskiem). W ten sposób natura daje gwarancję, że tylko zdrowe i najsilniejsze osobniki będą przekazywać swoje geny następnym pokoleniom.
   Poroże są to wyrostki kostne na stałych podstawach w postaci guzów zwanych możdżeniami. Po odpadnięciu poroża możdżenie pokrywają się silnie ukrwioną skórą i bardzo szybko narasta tkanka kostna tworząca nowe poroże pokryte skórą zwaną scypułem. Proces ten trwa do 4 m-cy, po czym w pełni wykształcone, zrogowaciałe poroże jest oczyszczane  z martwego już scypułu przez wycieranie o krzewy, gałęzie i drzewa. Jest to moment, w którym poroże nabiera charakterystycznej barwy i ujawnia się bardzo ciekawa i zróżnicowana faktura.
    Podobny schemat występuje u większości jeleniowatych z małym przesunięciem w czasie. Jako pierwsze poroże zrzucane jest przez łosie (styczeń-luty ) następnie przez jelenie i daniele ( marzec-kwiecień), sarny natomiast zrzucają swoje parostki w okresie późno jesiennym. Jest taka prawidłowość, że osobniki o największym porożu pozbywają się „ciężaru" jako pierwsze, gdyż potrzebują więcej czasu na odbudowę oręża.
    Poroże oprócz tego, że jest trofeum myśliwskim, to jest używane do wyrobu rozmaitych  ozdób, mebli, żyrandoli i innych przedmiotów cenionych przez koneserów. Dlatego zrzuty są poszukiwanym surowcem i w okresie wiosennym dużo osób próbuje znaleźć poroże spędzając całe dni w lesie. Korzyść materialna jest niczym w porównaniu z satysfakcją ze znalezienia trofeum.
     Należy pamiętać, że w trakcie wycieczek do lasy nie wolno wchodzić w uprawy i ostoje zwierzyny oraz miejsca, gdzie prowadzone są prace związane z pozyskaniem drewna.

Zima to trudny czas dla leśnej zwierzyny. Niskie temperatury i zalegająca pokrywa śnieżna powodują że każdy ruch powoduje duży wydatek energetyczny który niezwykle trudno jest zrekompensować trudno dostępnym zima pokarmem. Pomimo faktu, że jeleniowate zimą zmieniają swoją dietę na łatwiej dostępne pędy i korę drzew i krzewów dostęp do pokarmu jest bardzo trudny. Zmarznięty śnieg nie pozwala zjadać nawet mchów i porostów, jeszcze gorzej jest przy chwilowej odwilży. Zeskorupiała warstwa śniegu rani cewki – nogi zwierzyny.
Potrzeba dokarmiania wydaje się więc oczywista trzeba jednak wiedzieć, że niewłaściwie prowadzone dokarmianie może przynieść skutek odwrotny od zamierzonego dlatego działalność ta wymaga szczególnej troski i rozwagi.  
Wiedząc jednak, że zima to najtrudniejszy okres w życiu zwierząt a niskie temperatury, częste opady, silne wiatry powodują wychłodzenie organizmu co z kolei zwiększa zapotrzebowanie energetyczne każdego organizmu myśliwi i leśnicy spieszą leśnej zwierzynie z pomocą. Zwłaszcza, że zima to także okres w którym samice większości ssaków są w zaawansowanych ciążach,  a samce sarny – kozły, rozpoczynają nakładanie poroża co również skutkuje zwiększonym zapotrzebowaniem pokarmowym w tym także na mikro i makro elementy. Stąd wynika szczególna potrzeba rozsądnego i przemyślanego dokarmiania, które jest procesem złożonym, długotrwałym oraz kosztownym. Dokarmianie zwierzyny w tym czasie polega na systematycznym wykładaniu karmy, odsłaniania dostępu do roślin na poletkach i dostarczaniu soli mineralnych w postaci lizawek solnych. W okolicach paśników i miejscach regularnego przebywania zwierzyny spotkamy w tym czasie niecodzienne zwykle w lasach stosy marchwi, buraków, kiszonek różnego rodzaju oraz siana i ziaren zbóż.
Wszystko to po to aby kondycja zwierzyny – ozdoby polskich lasów, była jak najlepsza a najedzone zwierzęta nie powodowały dużych szkód w uprawach i młodnikach leśnych.


Tekst: D.Warzyński
 

Pełnia to dla większości ludzi jedna z faz księżyca, przy której można w całej okazałości oglądać jego piękno. Jednak dla  myśliwego to okres, podczas którego można  wydłużyć czas polowania na okres nocny i zgodnie z prawem łowieckim polować na dziki, piżmaki lub drapieżniki łowieckie w tym lisa, przy użyciu broni wyposażonej w celownik optyczny  oraz lornetkę. 
         Poniżej zamieszczamy  link pozwalający dojść do strony internetowej, na której zamieszczone są informacje dotyczące faz księżyca w rozbiciu na poszczególne dni miesiąca, co pozwoli myśliwym lepiej zaplanować polowanie.

Link: http://www.lowiecki.pl/ksiezyc/ksiezyc.php

Tekst: Karol Pawlicki